Als je mij vijf jaar geleden had verteld dat ik nu aan het trainen was om aan een bodybuildingwedstrijd deel te nemen, had ik je waarschijnlijk keihard uitgelachen. Ik vond sport nou niet bepaald een prioriteit in mijn leven en mijn carrière veel belangrijker en leuker. Ik was ondernemer en mede-eigenaar van een trendsettende beautysalon in Rotterdam, al mijn aandacht en energie besteedde ik aan mijn bedrijf. Behalve het runnen van een bedrijf was er nog iets dat veel van mijn energie vrat, ik had de ziekte van Crohn.
De ziekte van Crohn is een chronische auto-immuunziekte die nare ontstekingen in de darmen veroorzaakt. In 2019 werd ik voor het eerst heel erg ziek toen ik aan het eindexamen van Lifestyle & Design op de Willem de Kooning academie begon. Ik werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis, waar vlot duidelijk werd wat er aan de hand was. Na een flinke prednisonkuur en een half jaar studievertraging studeerde ik toch cum laude af. Met mijn afstudeerwerk won ik een award voor opkomend trendtalent en ondanks mijn beperking maakte ik een vliegende start in de beroepspraktijk.
Dat ik behalve werken en herstellen niet zo heel veel deed met mijn leven nam ik voor lief. Ik vond dat ik door mijn beperking moest accepteren dat ik een beperkte hoeveelheid energie had en dat ik niet alles kon maar duidelijke keuzes moest maken over waar ik mijn energie aan besteedde. Jezelf afbeulen in de sportschool leek mij iets dat me vooral heel veel energie zou gaan kosten. Ik was slank, ik wandelde veel in het dagelijks leven en dat leek mij genoeg. Crohn was gelukkig meestal rustig, op een kleine complicatie na die soms voor een korte interruptie van mijn leven zorgde. Ik had een peri-anale fistel die soms nare abcessen in mijn billen veroorzaakten welke met spoed gedraineerd moesten worden in de operatiekamer. Het waren kortstondige, pijnlijke en gênante avonturen die ik meestal maar weer zo snel mogelijk probeerde te vergeten door me weer gepassioneerd op mijn werk te storten.
Mijn houding ten opzichte van fitness veranderde toen ik in de zomer van 2015 binnen enkele maanden al mijn kracht verloor. Na een reeks van 3 abcessen in twee maanden tijd deed iedere vezel in mijn lijf zeer wat mijn dagelijks functioneren steeds lastiger maakte. De wandeling van een kwartier naar mijn salon moest ik steeds vaker onderbreken om even op kracht te komen op een bankje, boodschappen doen en huishoudelijke werkzaamheden werden steeds zwaarder en op het dieptepunt moest ik mijn bankpas laten inslikken door een pinautomaat omdat ik niet genoeg kracht in mijn vingers had om hem eruit te kunnen trekken. Het was doodvermoeiend en dit was niet mijn bekende Crohn. Ik werd doorverwezen naar de reumatoloog en werd gediagnosticeerd werd met Fibromyalgie, een chronisch pijnsyndroom dat ze ook wel ‘weke delen reuma’ noemen. Ik was in totale staat van spierverslapping en overgevoeligheid, een dertigjarige oma.
Na de diagnose kwam ik in een pijnrevalidatiecentrum terecht en daar duwden ze week in, week uit, dumbells en halters in mijn handen. Ik moest gaan krachttrainen, omdat ik letterlijk op krachten moest komen. In het begin voelde het onwennig, want sport was totaal niet mijn comfortzone, en dan heb ik het over het hele lifestylepakket.
De mensen in de sport- en revalidatiesector waren anders dan de mensen waar ik tussen functioneerde in de creatieve sector. Ik had niks met sportkleding. De esthetiek en de marketing in de meeste sportscholen en revalidatiecentrum vond ik tenenkrommend. Het meest wennen vond ik de regeltjes. De trainers bepaalden welke oefeningen ik moest doen, hoe vaak, hoe zwaar, in welke volgorde en in welke houding. Telkens hetzelfde, de kracht van herhaling noemen ze dat. Behalve dat het onwennig was, vond ik mijn prestaties en mijn talent voor krachttraining uitermate teleurstellend. Ik had verwacht dat ik sterker zou zijn, mijn inner-streber vond mijn nieuwe verplichting maar lastig te hanteren want bij voorkeur doe ik alleen dingen waar ik goed in ben. Maar de dingen waar ik goed in was, gingen ook niet zo best meer door de pijn en de spierzwakte. Ik kon het dus net zo goed een kans geven. Verzetten was zinloos.
De kracht van herhaling
Na een aantal weken begon ik te merken dat die regeltjes geen regelrechte onzin waren. De kracht van de herhaling begon te werken, ik begon sterker te worden. Dit viel me niet alleen op tijdens de krachttraining, maar de simpele dingen waar ik moeite mee had gekregen zoals een boodschappentas dragen of traplopen gingen iets beter en dat was fijn! Door die kleine verbeteringen in mijn dagelijks functioneren vond ik het ook steeds minder erg om telkens dat zelfde schema met oefeningen weer te herhalen. Intussen had ik bedacht dat ik de saaiheid van het trainen moest bestrijden met vermaak in mijn hoofd. Voor iedere training bedacht ik welke lopende dilemma's ik kon uitdenken gedurende de training en maakte afspeellijsten in Spotify die aansloten op de gewenste gemoedstoestand.
Aan het eind van de revalidatie voelde ik me een stuk beter. Mijn spieren waren weer geactiveerd en de pijn was minder. Behalve bewegen had ik nog meer gedaan in het revalidatiecentrum. Ik kreeg individuele therapie van een pijnpsycholoog, en er waren ook groepslessen over hoe je pijn en stress kon herkennen en opvangen in het dagelijkse leven vanuit een holistische beschouwing. De lessen waren interessant, maar gaven me vooral inspiratie om zelfstandig verder te studeren. De holistische levensbeschouwing deed me realiseren dat ik aan mijn fysieke gezondheid kon sleutelen wat ik wilde, als ik mezelf ten koste daarvan mijn mentale, emotionele en spirituele gezondheid verwaarloosde was ik niet aan het helen, en raakte ik uiteindelijk alleen maar verder uit balans. Als ik me gezonder wilde voelen, moest ik helen als geheel en werken aan mijn totale gezondheid in plaats van alleen de pijnlijke plekken.
Het werd me steeds duidelijker dat ik mijn gezondheid gedurende mijn eerste jaren als Crohn-patiënt niet serieus genoeg had genomen en dat ik deels in deze situatie terecht was gekomen omdat ik continu over mijn grenzen ging om mijn ambities en passies na te streven. Ik was dan wel eigenaar van een super cool bedrijf, maar ik was amper dertig, had twee chronische beperkingen te managen, zat tot mijn nek in allerlei soorten stress en had thuis niemand om voor mij te zorgen.
Op deze manier was een carriere helemaal niet zo cool en ik kwam tot de conclusie dat ik beter wat ambitieuzer kon worden in het zorgen voor mijn gezondheid voordat het echt goed fout ging. Ik stopte met ondernemen en ging parttime lesgeven bij de opleiding Arts & Crafts op de Hogeschool Rotterdam. Behalve voor mijn werk als docent had ik mijn tijd nodig voor mijn nieuwe dagtaak als mantelzorger van mezelf en moest ik op zoek naar een nieuwe manier van leven om zowel Crohn als Fibromyalgie onder controle te houden. Mijn studie Lifestyle & Design kwam toch nog van pas, want mijn complete levensstijl en levenshouding moesten onder constructie. De eerste verandering was de beslissing om door te blijven gaan met krachttraining in de sportschool.
Revalideren als levensstijl
De eerste 1,5 jaar trainde ik samen met mijn vriendin Brenda. Zij moest ook sporten om op krachten te komen. Brenda had haar rug gebroken en daar een gedeeltelijke dwarslaesie aan overgehouden. Voor het ongeluk had Brenda gewerkt als Personal Trainer. Een beter sportmaatje kon ik me niet wensen. We hadden plezier met elkaar, we begrepen hoe het was om in de kreukels te liggen, en ze leerde me alle basisprincipes van krachttraining. In het begin was ik super klunzig en wist ik vaak halverwege de herhalingen niet meer welke oefening we aan het doen waren, maar na verloop van tijd begon ik door te krijgen hoe het werkte. Krachttraining was je spieren op een functionele manier slopen zodat ze in een verbeterde, sterkere versie konden herstellen.
Je investeert als het ware pijn, om daarna meer pijn te kunnen verdragen en dikke sterke spieren te krijgen. Dit idee sprak me erg aan. Geld had ik inmiddels niet meer om in mijn toekomst te investeren, maar pijn had ik in overvloed dankzij mijn chronisch pijn syndroom Fibromyalgie. En als spiervorming zo werkt, werkt functioneel slopen en sterker herstellen dan ook bij de andere dingen die ons bezielen?
Krachttraining veranderde niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn manier van denken. Als ik mijn spieren kon slopen om ze weer te herstellen, kon ik dit misschien ook wel met mijn emoties. Door bepaalde emoties en situaties bewust te overdenken tijdens de pieken van mijn krachttraining kon ik beter verwerken wat ik meemaakte. Ik genereerde letterlijk de kracht om met de situatie en alle veranderingen om te kunnen gaan. Zo werd trainen ook een vorm van emotieregulatie. Dat had ik hard nodig, want het echte revalidatiewerk moest nog komen.
Amper een half jaar na mijn pijnrevalidatie kwam de volgende medische tegenslag. Gedurende de afwikkeling van mijn bedrijf begon ik weer pijn te voelen in mijn billen. Na een MRI bleek dat de fistel was uitgegroeid tot een heel ontstekingsnetwerk rondom mijn anus waardoor alle abcessen zich bleven opvullen tot ik weer op de operatietafel belandde en dat waarschijnlijk zou blijven gebeuren.
De oplossingen waren net zo weerzinwekkend als de kwaal, de eerste optie was een dikke darm stoma aanleggen in de hoop dat de ontstekingen zouden droogvallen en ik er geen last meer van zou hebben. Er was een kans van 1 op 4 dat alleen een stoma niet zou werken, in dat geval was er nog de optie om het laatste stuk darm, ofwel de rectum, te amputeren. Tot dit moment wist ik niet dat het woord ‘rectumamputatie’ überhaupt bestond.
Ik was in shock en voelde me belazerd door mijn lichaam. Ik was in de veronderstelling dat de symptomen, de pijn en vermoeidheid van de nieuwe aandoening Fibromyalgie kwamen. Terwijl ik fanatiek Fibromyalgie probeerde te bestrijden had Crohn ongemerkt kunnen toeslaan omdat veel symptomen elkaar overlappen. Ik voelde me zo stom en naïef. Een leven van constant naar de eerste hulp om abcessen te laten opensnijden vond ik angstaanjagend. Ik was al zes keer aan mijn kont geopereerd en ik was inmiddels de tel kwijt van het aantal keer dat ik kleine abcesjes had laten opensnijden bij de huisartsenpost. Als dit in verhoogd tempo zou doorgaan had ik geen leven meer en zou die stoma uiteindelijk toch wel nodig zijn, dus ik zette me schrap en ging voor een stoma. Mijn stoma, die ik’ Bang Bang Betty’ noemde werd op vrijdag 13 januari 2017 aangelegd. Al snel bleek dat ik geen bofkont was. Na de operatie werd ik tweemaal opgenomen vanwege complicaties en driemaal vanwege abcessen die gedraineerd moesten worden. In maart 2018 is mijn rectum uiteindelijk geamputeerd, mijn anus werd dichtgenaaid en ik kreeg een zogenaamde ‘Barbiekont’. Het leven van aanslag naar aanslag en van teleurstelling naar teleurstelling was zwaar. Het was soms moeilijk te bevatten wat me allemaal overkwam.
Mijn ontstoken kont had mijn hele leven ‘verziekt’, ik kon nu tijdelijk helemaal niet meer werken, ik had geen cent te makken, ik was constant moe en de mensen van wie ik hield leden onder mijn afhankelijkheid en de bijkomende stress en mijn beperking was opeens zichtbaar voor altijd. Je kunt niet altijd geluk hebben, maar deze hoeveelheid tegenslag vond ik buiten proportie.
Toch wist ik me na iedere aanslag weer te herpakken. Na iedere operatie ging ik zodra ik weer een beetje mobiel was aan de slag met aansterken. Eerst wandelen met mijn stappenteller, iedere dag een stukje verder. Daarna ging ik verder met oefeningen met elastieken om mijn spieren weer te activeren.
Zodra ik het gevoel had dat ik een hele training op mijn benen kon blijven staan zonder wondpijn ging ik naar de sportschool om mijn afgezwakte krachten weer op te bouwen voor de volgende aanslag. Vooral het herstel van de stoma-operatie was zwaar en raar omdat deze ingreep mijn lichaam het meest veranderde. Maar ik had vertrouwen in de kracht van herhaling. En na een paar maanden was ik aan het zakje op mijn buik gewend en kon ik gewoon weer de buikspieroefeningen doen die ik graag deed en mijn core belasten.
Ik was best trots op mezelf toen het revalideren op eigen kracht gelukt was. Ik was zoveel aan het (p)revalideren dat het een levensstijl was geworden.
Krachttraining als houvast
Als je iets lang genoeg doet, word je er vanzelf goed in. Dat geldt ook voor krachttraining. Omdat ik er steeds beter in werd, begon ik het ook steeds leuker te vinden. Ondanks alle fysieke obstakels vond ik het fijn om naar de sportschool te gaan. Behalve herstellen, rusten en medische activiteiten had ik niet veel te doen. Dat was best moeilijk, want ik ben van nature een ijverig en gepassioneerd type en ik heb een ego dat ook af en toe gevoed wil worden. Ik besloot het beetje lichamelijke energie dat ik ‘s ochtends nog had, te investeren in krachttraining, in de hoop dat ik ooit krachtiger zou zijn dan de ziektes die mijn leven zo’n beetje helemaal hadden overgenomen. Als ik ten onder zou gaan, dan wilde ik strijdend ten onder gaan. Behalve dat, had naar de sportschool gaan nog een aantal andere voordelen met betrekking tot mijn gezondheidssituatie.
● Routine. Ik probeerde altijd om negen uur te beginnen omdat ik ‘s ochtends het meest energie had. Ondanks dat ik niks ‘moest’ had ik toch een reden om elke dag mijn bed uit te komen en de strijd met de dag, de leegte en mijn lijf aan te gaan.
● Sociale contacten. Doordat ik altijd ‘s ochtends in de sportschool was leerde ik veel mensen in de wijk kennen. Omdat ik de rest van de dag meestal alleen thuis ziek zat te zijn, waren de dagelijkse gesprekjes in de sportschool zeer welkom.
● Controle. Als je ergens bijna dagelijks komt, word je ook gemist als je niet komt, wat ook niet onhandig is als je alleen en ziek bent.
● Steun. Doordat ik de strijd met mijn lijf publiekelijk aan ging, raakte mensen ook betrokken bij wat ik doormaakte en kwam er soms hulp bij praktische zaken uit onverwachte hoek.
● Lichaamskennis. Door elke dag heel bewust en strategisch te voelen hoe mijn lijf er voor stond wat betreft energie, pijn en kracht, leerde ik de signalen van mijn lichaam steeds beter kennen.
● Pijn verdragen. Pijn kunnen verdragen is een handige vaardigheid wanneer je vaak met darmkrampen, abcessen, operaties en chronische pijnen kampt. Door iedere dag de pijngrens op te zoeken en pijn bewust te beleven, werden de medische ingrepen ook makkelijker te verdragen.
● Zelfacceptatie. De stoma en de rectumamputatie waren emotioneel zwaar omdat het lichaam veranderde en ik ben een jonge, ijdele vrouw. Doordat ik iedere ochtend minimaal een uur voor de spiegel zat met mijn gewichten in mijn topje werd de stoma al vrij snel ‘gewoon’ in mijn zelfbeeld. Doordat de rest van mijn lichaam er steeds beter uit ging zien was die stoma voor mijn gevoel minder erg.
● Emotieregulatie. Als ik woedend, gefrustreerd of somber was voelde ik me vrijwel altijd iets beter na het sporten omdat ik me niet alleen fysiek, maar ook geestelijk goed voelde na het trainen.
● Hormonen. Met sporten maak je allerlei stofjes aan die goed zijn voor je humeur en als het ware werken als een natuurlijke antidepressant. Daarnaast maak je meer testosteron aan, wat niet alleen je spieren maar ook je hersenen, botten en beenmerg ten goede komt en je emotioneel minder labiel maakt.
● Coping. Om te overleven ontwikkelen mensen allerlei coping mechanismen. Vaak zijn dit uitvergrotingen van bestaande persoonlijkheidstrekken. In mijn geval zijn het mijn obsessieve trekjes en mijn behoefte aan controle en zelfontwikkeling. Deze trekken kon ik in de sportschool functioneel kwijt en zo waren ze de rest van de dag minder dominant aanwezig.
● Rust. Doordat ik ‘s ochtends mijn best deed om iets aan mijn situatie te doen, vond ik het makkelijker om mezelf de rust te gunnen die ik hard nodig had voor mijn herstel.
● Ego. Doordat ik mijn best deed, en in mijn eigen stijl publiekelijk de strijd aan ging kreeg ik veel complimenten en respect. Zowel in de sportschool, als op Instagram waar ik uitgebreid verslag deed van mijn medische avontuur. Dat was goed voor mijn humeur en zelfvertrouwen.
● Creatie. Doordat ik verslag deed op Instagram was ik behalve aan het trainen ook content aan het creëren. Daardoor bleef ik niet alleen fysiek actief maar ook creatief actief.
● Vertrouwen in mijn lichaam. Ik vond het fascinerend hoe mijn lichaam zich ondanks alles telkens weer herstelde en sterker en sterker werd. Door te zien wat mijn lichaam kon begon ik ook meer te vertrouwen in een goede afloop wat resulteerde in minder stress en angst wat weer ten goede komt van het lichamelijke helingsproces.
Ziekte zin geven
Als ik ‘s middags energie over had probeerde ik mijn lichamelijke rusttijd nuttig te maken door meer te leren over alles wat met mijn gezondheid te maken had in het kader van de holistische aanpak. Ik leerde mezelf van alles over mijn ziektes, voeding, krachttraining, zelfzorg, psychologie, identiteitsbeleving en de levenskunst. Het was niet zozeer de pijn of de lichamelijke aspecten van de ziekte die me door de jaren heen hadden opgebroken. Het was mijn ziel die het meest had geleden onder de lichamelijke aanslagen. Ondanks mijn moedige houding vond ik het emotioneel zwaar dat mijn lichaam en leven veranderde. Ziekte is een constante strijd met je identiteit en je ziel. Ziek zijn is eenzaam en ontzettend intiem, zeker als het grootste leed een lichaamsdeel in de taboesfeer betreft. Mijn ziekte maakte me kwetsbaarder en beïnvloedde mijn zelfbeeld en eigenwaarde. Ziekte gaat gepaard met momenten van intense zielenpijn want lichaam en geest zijn vaak samen ziek. Het is in tijden van strijd moeilijk om zin te vinden in ziekte. Voor mij was de enige manier om mijn existentiële crisis zin te geven door er zoveel mogelijk van te leren en me er door te laten inspireren.
Op de kunstacademie wenste ik soms dat ik een avontuurlijker leven had gehad waar ik inspiratie uit kon halen, nu had ik een avontuur. Een medisch avontuur was niet waar ik destijds op doelde, maar inspirerend en emotioneel was het absoluut. Ik probeerde wat me overkwam zo goed mogelijk te registreren en mijn inner-kunstenaar te voeden met inspiratie voor een eventuele creatieve toekomst. Uiteindelijk hebben dingen alleen zin, als je er zelf zin aan geeft.
Athletisch en esthetisch
Dat ik goed in revalideren was geworden werd pas echt duidelijk na de rectumamputatie. Het herstel ging verrassend snel. Mijn wonden waren genezen binnen drie maanden in plaats van de verwachte negen, mijn chirurg die al zeven jaar had geknutseld aan mijn agressieve kontje was lyrisch.
Stralend en trots vertelde hij zijn stagiaire dat hij niet geloofde wat er tussen mijn billen te zien was, of juist niet meer te zien was, omdat mijn crohn-fisteling behoorde tot de agressiefste die hij had meegemaakt in zijn carrière. Gezien mijn chirurg 65 was en de bekendste anusspecialist van Nederland vond ik dat best een prestatie, ik was officieel een hardcore badass.
In de sportschool werd ik ook steeds meer een hardcore badass na de rectumamputatie. Ik was eindelijk ontstekingsvrij, ik had geen operaties in het vooruitzicht. Ik had geen reet meer te verliezen en niks meer in het verschiet om me schrap voor te zetten, behalve dan mijn comeback in de echte wereld. Weer aan het werk gaan en dingen ondernemen vond ik best een spannend idee na zoveel jaar gefocust te zijn op het wel en wee van mijn lichaam. Afscheid van mijn strenge sport- en voedingsregime nemen leek me geen prettig idee want het was al jaren mijn houvast en ik was als de dood dat ik weer zou afzwakken. Dus ik trainde door. Ik voelde mijn spierkracht in rap tempo toenemen. Mijn spiervorming ging, nu ik ontstekingsvrij was, veel snellerl en doordat ik flink vermagerd was gedurende de strijd had ik een laag vetpercentage waardoor resultaten direct te zien waren.
Ik was een blank canvas, ik kon verder gaan bouwen en ik ging me steeds verder verdiepen in bodybuilding. Het vormgeven van het lichaam. Hier kwamen mijn liefde voor schoonheid en krachttraining bij elkaar. Het was athletisch en esthetisch.
Van patient naar bodybuilder
Hoe meer ik me verdiepte in de bodybuilding scene, hoe meer ik me verwonderde over de hoeveelheid respect en bewondering bodybuilders krijgen voor hun gespierde lichaam en gedisciplineerde lifestyle.
Ik irriteerde me aan de gespierde jonge mannen die selfies posten met heroïsche quotes en wijsheden van grote filosofen, geestelijk leiders en andere helden. De teksten suggereerde dat ze van alles hadden overwonnen, want waar je niet dood van gaat, daar word je sterker van. Nieuwsgierig scrollde ik door hun instagram accounts om te ontdekken waar ze bijna dood aan waren gegaan om meestal tot de conclusie te komen dat ze vroeger een paar kilo te zwaar en minder zelfverzekerd waren.
Het irriteerde me mateloos dat ze zich profileerde als heldhaftige strijders omdat ze gedisciplineerd genoeg waren om vijf keer naar de sportschool te gaan en gezond te eten. Ik deed dat al jaren, maar als ik de regels overtrad, was de schade vaak een stuk ernstiger dan een beetje vet. Behalve dat het me irriteerde, maakte het me jaloers; zij leefden in sommige opzichten net zo streng als ik, maar niemand vond ze zwak of zielig voor de beperkingen die ze zichzelf oplegden. Ze kregen respect en bewondering voor hun ‘succes’.
Ondanks de jaloezie zag ik ook mogelijkheden. Hoe meer ik leerde over bodybuilding, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat de levensstijl van een bodybuilder en een crohn- en fibromyalgiepatiënt nogal wat overeenkomsten hebben. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat mijn ziektebeeld en wat ik meegemaakt had wel eens van pas zou kunnen komen bij deze sport en andersom. Want als ik mij zou toewijden tot bodybuilding hoefde ik mijn strenge lifestyle regime niet los te laten, maar kon ik er eindelijk iets met mijn vaardigheden en mankementen doen waar bewondering mee viel te behalen in plaats van medelijden verpakt in sympathie. Ik zette de voordelen voor mijzelf op een rijtje:
● Bodybuilding vergt een hoop discipline, allereerst de discipline om minimaal 5x per week te trainen. Die discipline zat erin, ik trainde inmiddels al maanden 4x in de week, een 5e x leek me haalbaar.
● Bodybuilders aten veel eiwitrijk voedsel dat arm was aan vet en van tijd tot tijd ook arm aan koolhydraten. Verder aten ze zo ‘clean’ mogelijk. Eigenlijk kwam dit op hetzelfde neer als het eiwitrijke dieet dat wordt voorgeschreven in tijden van genezing omdat eiwitten het lichaam helpen bij herstellen. Ook had het overeenkomsten met mijn Crohn-dieet. Ik at al jaren zo clean mogelijk, want van bewerkt voedsel kreeg ik vaak darmkrampen en door het wennen aan de stoma had ik ervaring met honger en diëten.
● Bodybuilding is lichamelijk. Je moet er tegen kunnen dat je leven voor een groot deel om je lichaam draait en mensen zich met je lichaam gaan bemoeien. Als je ziek bent, draait iedere dag om het welzijn van je lijf, en bemoeit iedereen zich constant met je gezondheid. Mijn huid was al dik.
● Om optimaal spierherstel te stimuleren is voldoende rust erg belangrijk. Tijdens de rust konden niet alleen mijn spieren herstellen, maar hadden eventuele ziekte gerelateerde zaken ook de tijd om te herstellen. Bovendien was er na jaren ziekte toch niet zo veel over van mijn sociale leven en zaten de lichamelijke rustmomenten nemen al in mijn routine.
● Om een perfect lichaam te realiseren, is een goede connectie tussen het brein en de spieren belangrijk. Als ik iets geleerd had de laatste jaren was het wel naar mijn lichaam luisteren en signalen herkennen. Deze vaardigheid verder ontplooien leek me alleen maar handig in de toekomst.
● Bodybuilding vergt wilskracht en je moet doorzetten. Ook in tijden dat je minder lekker in je vel zit. De voorbereiding van een wedstrijd is pittig en lichamelijk intens. Lichamelijk intense ervaringen had ik vaak genoeg overleefd. Dat ik deze skills bezat, had ik mezelf inmiddels wel bewezen.
● Bodybuilding vereist lef, je moet het durven om in je bikini op een podium imponerende poses aan te nemen en je lichaam bloot te geven. Tijdens mijn jaren als kontpatient had ik mezelf zo vaak bloot moeten geven dat ik de meeste schaamte inmiddels wel voorbij was. Die knop kon ik het podium vast ook wel omzetten.
● Om hardcore bodybuilder te worden, zijn obsessieve en narcistische karaktereigenschappen erg handig. Dat waren precies de coping mechanismen waar ik vaak door in de problemen kwam, mijn controle issues, mijn monofocus en mijn narcistische trekjes. Het zou best fijn zijn als ik die persoonlijkheidstrekken functioneel kon inzetten om sterker en knapper te worden .
● Oog voor detail. Bodybuilding is een sport waarbij het om esthetiek en details draait. Enig oog voor detail, symmetrie en vorm is belangrijk. Passie voor de schoonheid van het menselijk lichaam is essentieel. Als ik les kon geven op de kunstacademie over schoonheid, kon ik me deze kunstvorm vast ook wel eigen maken.
● Bodybuilding vereist een genenpakket dat geschikt is voor spiervorming. Ondanks dat ik altijd met ontstekingen kampte vond er toch een beetje spieropbouw plaats en zag ik in de sportschool dat het bij mij allemaal net ietsje sneller ging zien dan bij de gemiddelde vrouw. Daarnaast wist ik door de vele medische onderzoeken ook dat ik een hoog testosteronniveau had voor een vrouw, wat belangrijk is voor spiervorming. Met genetische aanleg zat het naar mijn idee wel goed.
Het krachtige vrouwen lichaam
Bodybuilding begon steeds serieuzere vormen aan te nemen in mijn toekomstfantasieën. De enige die nog protesteerde was mijn inner-kunstenaar. Ik vind het gespierde vrouwenlichaam prachtig, het heeft iets bovennatuurlijks krachtigs, iets dierlijks. Vol bewondering keek ik naar de katachtige sierlijke dames uit de jaren tachtig zoals Lisa Lyon, Gladys Portugese, Carla Dunham en Julliette Bergman die wedstrijdbodybuilding toegankelijk maakte voor vrouwen. Ze waren vrouwelijk, stijlvol, pittig en ze hadden een krachtige persoonlijkheid. Met een simpele bikini en blote voeten was de presentatie op het podium intiem en kwetsbaar, de focus lag op het echte kunstwerk, het gespierde lichaam. Wanneer ik keek naar recente wedstrijdbeelden voelde ik een stuk minder bewondering. De sierlijke tijgers op blote voeten hebben plaats moeten maken voor waggelende konijnen op ongemakkelijke plastic pornohakjes in bikini’s met zoveel glitters dat de aandacht in eerste instantie naar de borsten en de vagina gaat in plaats van naar de spieren.
Vrouwenbodybuilding is sinds de beginjaren behoorlijk gebimboficeerd. De styling en presentatie tijdens de wedstrijden deed mij in de meeste gevallen denken aan een slechte mix van SBS6-programma’s, Oh Oh Cherso, Barbie en Michael, Roy Donders en een dikke vette zigeunerbruiloft. Alles wat we op de kunstacademie zouden afschrijven als wansmaak.
Te veel tanning, te veel glitters, te veel make-up, te veel plastic. En vooral te nep, nepborsten, neplippen, nepwimpers, nephaar, nephuid, nepdiamanten. Door al die toestand en overkill aan glitters was er in de meeste gevallen nog weinig te zien van de krachtige authentieke vrouw die op het podium stond.
Het stond me tegen dat al die opsmuk nodig was om de spieren van vrouwen te beoordelen. Het kost een hoop kracht en inspanning, het voelde niet goed dat de persoonlijkheden van de sterkste vrouwen zo worden weg geschminkt. Ik wilde niet bodybuilden omdat ik eruit wilde zien als een pornoster, ik wilde bodybuilden omdat ik een superversie van mezelf wilde zijn, een krachtige, intelligente, zelfstandige, strijdbare, mooie vrouw. Behalve aversie voelde ik me ook geïnspireerd. Als ik zelf een gespierd vrouwenlichaam tot mijn beschikking had, kon ik zelf aan de slag met het verbeelden van het krachtige vrouwenlichaam en verder gaan met waar mijn heldinnen in de jaren tachtig mee begonnen waren. Bodybuilding presenteren als kunstvorm.
Goddess Potential
Het idee om voor wedstrijden te gaan bodybuilden enthousiasmeerde me, maar ik had ook twijfels of dit idee gezond was. Mijn familie en vrienden reageerden terughoudend, wat ik begreep want ze hadden al zoveel met mijn disfunctionele lichaam en ambitieuze plannen te stellen gehad en deelden de liefde voor bodybuilding niet. Om zeker te weten dat ik geen domme beslissing maakte besloot ik mijn ideeën met mijn behandelaars te bespreken.
Tot mijn verbazing reageerden mijn artsen positief op mijn idee. Ze vonden mijn achterliggende gedachtegang eerder interessant als zorgwekkend en waren zeer benieuwd hoe het mij zou vergaan omdat ze dit nog niet eerder hadden meegemaakt. Behalve dat vonden mijn medische behandelaars het idee dat ik met mijn stoma het podium op zou gaan super stoer en inspirerend.
Behalve met mijn artsen, besprak ik mijn idee met Ferry, mijn therapeut die ik na de rectumamputatie in de hand had genomen ter ondersteuning van het verwerkingsproces en mijn comeback in de samenleving. Behalve therapeut was hij ook meester in krijgskunsten en had een carrière in de marketing voordat hij therapeut werd. Hij bekeek de zaken net even anders als de behandelaars die ik voor hem zag.
Hij focuste zich niet op het corrigeren van mijn zwakke punten maar op het activeren van mijn sterke punten en vond dat ik dat ook moest doen.
Wat mij was overkomen was kut, maar hoe ik me er doorheen had geslagen vond hij bewonderenswaardig. Ik was een uitzonderlijke sterke vrouw, ik was intelligent, knap, creatief, veerkrachtig en gepassioneerd. Dat was onvermijdelijk vaak eenzaam was maar niet iets waar ik iets aan moest doen. Ik had ‘Godess potential’ en die moest ik omarmen door keihard grenzen leren te stellen en na te streven wat ik zelf wil.
Nadat ik mijn idee voorlegde aan Ferry vond hoefde ik niet meer terug te komen. Hij vond het een goed idee, ik had mijn ‘Godess potential’ omarmt en moest mijn energie stoppen in het waarmaken mijn idee.
En zo ging ik met een gerust hart op zoek naar een coach. Het voelde goed, er ontstond weer synergie tussen mijn lichaam en geest. Die synergie is essentieel voor lichamelijke processen. Ik had geleerd dat ik me moest gedragen als een Godin, nu moest ik nog op zoek naar iemand die me kon helpen om er als een Godin uit te zien. Ik was heel holistisch verantwoord bezig!
Bodybuilding in de praktijk
ik ben nu een half jaar bezig. Mijn lichaam transformeert snel door de voedings- en trainingsschema’s, ik zie bijna dagelijks veranderingen en ik begin steeds meer op een Godin te lijken. Natuurlijk vind ik het soms moeilijk om me aan de strenge voedingsschema’s te houden en de discipline op te brengen om weer te gaan trainen, maar aan de andere kant krijg ik er ook vrijheid voor terug in mijn hoofd omdat ik zelf de keuzes en afwegingen niet meer hoef te maken.
Behalve dat ik er gespierder uit ga zien, word ik ook steeds sterker. Na een periode van tien jaar steeds verder afzwakken is het ‘Godlike’ om je sterker te voelen. Elke keer dat ik meer gewicht kan tillen maakt mijn hart een sprongetje. Ik vind trainen daarom bevredigend en uitdagend, ik neem mijn tijd en geniet van het proces en mijn zuur verdiende kracht.
Met mijn gezondheid gaat het ook goed. Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar ben ontzettend blij dat ik niet meer ben waar ik was. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat sommige schade permanent is en ik waarschijnlijk nooit meer helemaal gezond zal zijn, maar mijn levenskwaliteit is aanmerkelijk toegenomen. Ik ben weer parttime aan het werk en ik voel me ook weer sterk genoeg om creatieve uitdagingen aan te pakken. Ik begin mezelf weer te worden, maar in een sterkere versie die zichzelf enorm heeft leren kennen afgelopen jaren en een berg aan inspiratie heeft opgedaan.
Op kracht komen kostte me vier jaar, zo lang als een studie, en dat was het ook. Ik heb mezelf opgeleid tot expert in de zelfzorg en levenskunst. Ik zie mijn wedstrijdslichaam als mijn afstudeerproject waarin alles wat mij bezielt, samenkomt. Een manier om expressie te geven aan wat ik geleerd heb over mijn lichaam de afgelopen jaren en een manier om een avontuur te beleven waar ik weer nieuwe krachten uit halen en wellicht mijn lotgenoten kan helpen met op kracht komen. Kracht is macht!